Japońskie kimono

Każdy naród ma swój własny i niepowtarzalny ubiór narodowy. Japońskie kimono, stało się znane na całym świecie, a przyczyniła się do tego głównie perfekcja wykonania, a także piękno i przywiązanie do tradycji. Jednak nie wszyscy wiedzą, że przechodziło ono pewną ewolucję, która doprowadziła do powstania współczesnego kimona (okres Heian VII-XII w. i Edo XVII-XIX).

Sztuka tworzenia, ozdabiania, ubierania, czy też noszenia kimona, określana jest terminem Sodo (Droga ubioru). Natomiast kimono znaczy: „rzecz do noszenia”, jednak nazwa ta pojawiła się na końcu. W okresie Edo, podstawowy ubiór każdego Japończyka nazywano kosode, które było pierwowzorem współczesnego kimono. Jednak wtedy, czasami nakładano na nie inną odzież, co całość tworzyło strój zwany kasane shozoku.

Kimono robi się głównie z lnu, bawełny, wełny (kimono zimowe) i jedwabiu. Jeśli chodzi o krój kimono, różni się od siebie nie tylko ze względu na płeć, ale także (w przypadku kobiet) ze względu na stan cywilny – Niezamężne kobiety noszą kimono z szerokimi rękawami, a nazywane jest furisode. Mężatki noszą kimono o krótkich rękawach, zwane tomesode. Tak samo jak u mężczyzn, podobnie u kobiet szerokość rękawów jest dopasowywana indywidualnie.

Tworzenie męskiego i damskiego kimono, różni się tym, że wykrój dla kobiety jest dłuższy od jej wzrostu o 20 cm, a w przypadku mężczyzny, dopasowuje się do wzrostu.
Budowa kimono, jest dosyć skomplikowana, jeśli chodzi o nazewnictwo, a wyróżniamy sześć głównych elementów: tomoeri – górna część kołnierza; eri – dolna część kołnierza; shitamae – lewa wierzchnia poła; uwamae – prawa spodnia poła; okumi – dwa doszyte pasy, których powierzchnia jest równa połowie powierzchni shitamae i uwamae; sode – prostokątne rękawy, których dolna część nazywana jest furi. Przód kimono to mae migoro, a tył to ushiro migoro.

Wyróżniamy rodzaje kimono takie jak: wspomniane wyżej furisode i tomesode, wizytowe kimono homongi (może być noszone zarówno przez panny, jak i mężatki), jako strój odświętny lub ślubny, używany przez mężczyzn jest kimono, wpuszczone w spodnie hakama. Panna młoda ubiera się w białe kimono i tego samego koloru uchikake, które zmieniane jest później na wielobarwne.

Pod kimono zakłada się dwa rodzaje bielizny shitagi (przylegającą) i nagajuban, podobną w kroju do kimono, jednak jest trochę węższa i obwiązana obishitajime. Kimono obwiązane jest także obi – haftowanym pasem, który często przekazywany był z ojca na syna, stając się pamiątką nie jednego rodu. Obi dzieli się na cztery rodzaje: maru obi, fukuro obi, nagoya obi, hanhaba obi. Pasy te zakłada się w zależności od okazji.
Uzupełnieniem do kimono są, białe skarpetki z jednym palcem nazywane tabi, a na nogi, drewniaki na wysokim obcasie o nazwie, geta, lub na niskim (zera). W okresie Edo, mężczyźni na kimono, przeważnie zarzucali kurtę haori.

Jeśli chodzi o ozdabianie kimono, to w XVII wieku, dużą popularnością cieszyły się motywy pejzaży (szczególnie widok z Kioto, gdzie znajdowało się centrum wytwarzania kimon). Pojawiały się także motywy przyrody, często łączone ze sztuką kaligrafii, zaczęto także umieszczać na kimonie, rodowe herby. Od XVI istnieje kimono teatralne.

Myślę, że chociaż trochę przybliżyłem, ogólny zarys historii i budowy kimono – stroju, który znany jest na całym świecie ze swojego piękna i oryginalności. Na pewno, wszystkiego nie udało mi się tu napisać, ale rządni wiedzy, mogą pobuszować w bibliotekach i sieci, aby dowiedzieć się więcej. Mam nadzieję, że się nie zawiedli ci, którzy chcieli dowiedzieć się czegoś interesującego na temat sodo.

Autor artykułu: kubzon